Παρατηρήσαμε πως η περιοχή γύρω από τη πλατεία Ομονοίας αποτελούσε στην αντίληψη μας μια γκρίζα ζώνη. Σκοπός μας είναι να επανεντάξουμε την περιοχή στο δίκτυο των νευρώνων του εγκεφάλου της Αθήνας. Συνεπώς συμπεριλάβαμε στο σχεδιασμό υπάρχοντα κτήρια δημοσίου ενδιαφέροντος και τα μελλοντικά σχέδια επέκτασης του δικτύου πεζοδρόμων της ΕΑΧΑ.
Διαπιστώσαμε πως με βάση τις πεζοδρομήσεις αυτές το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Εθνικό Θέατρο και η νέα πλατεία Θεάτρου παρέμεναν αποκομμένα. Δημιουργήσαμε ένα βρόχο πεζοδρόμων κατά μήκος των οδών Μάρνης και Μενάνδρου, ενώνοντας τα τρία αυτά κεντρικά σημεία. Ταυτόχρονα κατά μήκος αυτής της διαδρομής τοποθετούμε χρήσεις που αναφέρονται στις ανάγκες της περιοχής και των κοινωνικών ομάδων που μας απασχολούν. Οι δραστηριότητες του παλιού Κέντρου Υποδοχής Αστέγων Δήμου Αθηναίων επεκτείνονται και καταλαμβάνουν πλέον ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο. Δύο οικοδομικά τετράγωνα πίσω από το Εθνικό Μουσείο απαλλοτριώνονται. Στη θέση τους δημιουργείται παράλληλα με την κίνηση του πεζοδρόμου της Μενάνδρου μια πλατεία, η οποία βρίσκεται σε υποβαθμισμένο επίπεδο ως προς τον πεζόδρομο. Επιπλέον, δεν είναι αυστηρά σχεδιασμένη, ούτος ώστε να επιτρέπει πολλαπλά δρώμενα στο δημόσιο χώρο.
Το δυτικό όριο της πλατείας ορίζει το νέο Μουσείο Θεάτρου, το οποίο καλείται να καλύπτει τις υπάρχουσες ανάγκες για έκθεση της συλλογής και του αρχείου του Εθνικού Θεάτρου. Στο ισόγειο του μουσείου προβλέπεται χώρος για Plug-in εργαστήρια και στο βόρειο όριο της πλατείας ένα υπαίθριο θεατράκι. Εγκάρσια στην κίνηση της Μενάνδρου και απέναντι από το νέο μουσείο διαμορφώνεται ένα συγκρότημα κατοικίας, εμπορίου και εργασίας, το οποίο αναπτύσσεται περιμετρικά από ένα υπαίθριο χώρο πρασίνου. Ο χώρος αυτός αποκτά πιο ιδιωτικό χαρακτήρα και επικοινωνεί με την πλατεία εκατέρωθεν του πεζοδρόμου.
Για το σχεδιασμό του συγκροτήματος εμπνευστήκαμε από την ίδια την Αθήνα: μια πόλη με χίλια πρόσωπα που μεταβάλλεται συνεχώς. Θέλαμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα που θέτει η σύγχρονη εποχή, μια εποχή της πληροφορίας, των ιλιγγιωδών ταχυτήτων και της πρωτόγνωρης ρευστότητας. Μια εποχή που ονομάσαμε εποχή του Πρωτέα. Ωστόσο, παρόλη την μεταβλητότητα ο άνθρωπος εκ φύσεως αναζητά σταθερές αξίες. Μεταφράζοντας τα πιο πάνω σε χώρο, σχεδιάσαμε ένα κτήριο-υποδοχή που αποτελείται από emotion surfaces, δηλαδή διαδραστικές επιφάνειες LED οι οποίες εξυπηρετούν μεταξύ άλλων και τις κατακόρυφες κινήσεις. Στις επιφάνειες αυτές θα μπορούν οι ένοικοι του συγκροτήματος να προβάλλουν οποιοδήποτε είδος πληροφορίας, καθώς επίσης με ανάλογους αισθητήρες θα μπορούν να οπτικοποιούνται ήχοι, συναισθήματα, δραστηριότητες με εικαστική διάθεση. Το κτήριο λοιπόν μετατρέπεται σε μια σταθερά, μια μήτρα που υποδέχεται τους ενοίκους της και αντιδρά προς τα συναισθήματα και το τρόπο ζωής τους. Στις emotion surfaces προσκολλώνται και αποκολλώνται κάψουλες-κουκούλια, των οποίων η χρήση εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες του τόπου και του χρόνου. Τα κουκούλια έχουν τη δυνατότητα να μεταβάλλονται συνεχώς ανάλογα με τις ανάγκες του χρήστη.
